Dat heel veel dingen hier in Turkije anders zijn dan in Nederland, daar ben ik al lang achter. Maar waar ik nog niet bij stil had gestaan, zijn de verschillen tussen de Nederlandse en Turkse marketingactiviteiten. Ik denk dat veel Nederlandse bedrijven inmiddels door hebben hoe de vork in de steel zit en hoe ze op een zo effectief mogelijke manier nieuwe websitebezoekers, leads en klanten kunnen aantrekken. Namelijk: de juiste informatie aanbieden, aan de juiste persoon, op het juiste moment zonder die persoon te onderbreken.
Hier in Istanbul hebben ze er echter nog niet veel kaas van gegeten. Toen ik vanochtend naar de bushalte liep – een wandeling van zo’n vijftien minuutjes – werd ik maar liefst vijf keer onderbroken. Eén keer kreeg ik een foldertje in mijn handen geduwd voor een cursus Engels (wat ik niet echt nodig heb, aangezien de gemiddelde inwoner van Istanbul geen woord Engels spreekt) een visitekaartje van een nagelsalon, een vrouw die graag mijn mening wilde weten over diverse designs soepblikken (?) en twee keer probeerden Turkse mannetjes mij in hun winkel te lokken wat nog net niet met grof geweld ging.
Het resultaat? Ik was nog geen tien minuten op straat, of ik was al ontzettend geïrriteerd. Al deze informatie overload en aanbiedingen, daar zat ik helemaal niet op te wachten! Het enige wat ik wilde, is mijn bus halen zodat ik op tijd op school zou zijn. Het erge is, dat op elke dag van de week precies dezelfde jongen, op precies dezelfde plek deze foldertjes voor een Engels cursus uit deelt aan mensen. Dat betekent dat – als ik elke keer zo’n foldertje aan zou nemen – na een week veertien van dezelfde foldertjes zou hebben verzameld met informatie waar ik helemaal niets aan heb.
De jongen kan aan het einde van de dag trots aan zijn baas vertellen dat hij de hele stapel folders is kwijtgeraakt, maar of daarmee het juiste publiek is bereikt? Ik betwijfel het.
Stel dat ik op zoek zou zijn naar een Engelse cursus, dan ga ik daar wel op zoek naar op internet. Voor de grap heb ik de desbetreffende organisatie proberen te Googlen. Wat denk je? Geen website te vinden!
Ook de nagelstudio deed het niet veel beter. Ik heb gezocht op “Nail Studio Mecidiyeköy” (de wijk waarin de nagelstudio zich bevindt) en de desbetreffende website verscheen pas op pagina drie van Google, terwijl het toch wel een hele specifieke zoekterm was.
Dus eerst onderbreekt de desbetreffende organisatie mij door informatie onder mijn neus te duwen waar ik niet op zit te wachten, maar voor de mensen die misschien wél op zoek zijn naar een Engelse cursus of nagelstudio, is er online geen of moeilijk toegankelijke informatie online beschikbaar. Ik denk dat het wel duidelijk is: Istanbul kan heel wat leren van de inbound marketingactiviteiten van Nederlandse bedrijven. Hierbij vijf tips:
De zorgwekkende situatie van inbound marketing in Istanbul heb ik inmiddels onder de loep genomen. Nu ben ik wel benieuwd hoe de positie van inbound marketing ervoor staat in andere wereldsteden. Laat het achter in de reacties!